Podejście psychiczne co do granicy masy

Witam wszystkich mój post dotyczy psychiki co do granicy swojej wagi.
Mianowicie mówi się że jak człowiek całe życie był duży to nawet jak z chudnie np:50 kg to dalej będzie się czuł jako duży i na odwrót ten co był mały to ciągle będzie czół się taki .
Widzę po sobie przytyłem 16 kg w pół roku i jak patrze w lustro wydaje mi się jak bym przytył parę kilo i ciągle wydaje się mały.Zastanawiam się jak będzie to wyglądać jak przytyje jeszcze z 30 jak wtedy będę siebie spostrzegał czy powiem sobie że już starczy jestem już duży czy na odwrót ciągle będzie mi mało .
Na pewno nie jednemu z was takie pytanie się nasuwało jak wy sobie z tym poradziliście pozdrawiam :)

16 kg w pol roku?

16 kg w pol roku?

tak ale tłuszczu również rzuciłem fajki kupiłem sprzęt dieta i tak mi poszło A co?

Mam taką jedna strategiczną żyłę na przedramieniu.Jak znika,redukuję.

Mam taką jedna strategiczną żyłę na przedramieniu.Jak znika,redukuję.

rozumiem że wtedy odczuwasz nadmiar tłuszczu? Dla tego redukujesz ale kiedy wiesz że to już ta masa ci starczy i chcesz ją pod trzymać nie wydaje ci się przed lustrem że mógł byś być większy?
Bo ja takie odczucia mam podejrzewam że jak bym ważył nawet 120 to też bym tak miał.
I tego się boje jak sobie z tym poradzić

Ja mam coś takiego że wydaje mi się że jestem cały czas chudym plackiem
Szczególnie jak patrzę w lustro, na zdjęciach jeszcze jakoś ujdzie.
Chociaż czasem znajomi mówią inaczej

Ja mam coś takiego że wydaje mi się że jestem cały czas chudym plackiem
Szczególnie jak patrzę w lustro, na zdjęciach jeszcze jakoś ujdzie.
Chociaż czasem znajomi mówią inaczej

i o to mi chodzi ja tęż tak mam i nie wiem jak sobie z tym radzić jak dojdę do jakiejś wyznaczonej wagi a będę miał dalej takie odczucia.

Bigoreksja, słyszeliście o tym?

Ćwiczę ponad 2 lata (ok 28 mc), a jak staję w lustrze widzę wciąż tego samego gościa.
Nie pomaga nawet to co pokazuje miara. Dla mnie, moja ręka wygląda dalej jakby miła 36 cm, a ciało jakby było nie ćwiczone.
Na nic się zdają również komentarze znajomych, których nie widziałem trochę czasu, typu 'no no d*******ś', 'bierzesz coś?'
Pewnie jak dojdę do wymarzonego 45 na żyle będzie mi mało

Bigoreksja, słyszeliście o tym?

Ćwiczę ponad 2 lata (ok 28 mc), a jak staję w lustrze widzę wciąż tego samego gościa.
Nie pomaga nawet to co pokazuje miara. Dla mnie, moja ręka wygląda dalej jakby miła 36 cm, a ciało jakby było nie ćwiczone.
Na nic się zdają również komentarze znajomych, których nie widziałem trochę czasu, typu 'no no d*******ś', 'bierzesz coś?'
Pewnie jak dojdę do wymarzonego 45 na żyle będzie mi mało

w tym sęk jak sobie z tym poradzić wydaje mi się że łatwiej mają ci co całe życie byli dużymi niż my zawsze byliśmy mali więc nam ciągle będzie mało a wiadomo kiedyś trzeba z masą przystopować macie na to jakieś pomysły?
bo ja myślę że jak dojde do jakiejś tam masy to skupił bym się nad rzeźbą obiorę sobie jakiś inny cel typu poprawa rysów klatki itp Ale czy tak będzie nie wiem czy po prostu dalej będę czół się za mały.
Chętnie posłucham waszych opinii na ten temat i waszych odczuć.Pozdrawiam i pisać panowie;)

Żałuję, że na początku nie zrobiłem sobie zdjęć tego jak wyglądam, dzisiaj miałbym przynajmniej jakiś pogląd.
I to jest właśnie pomysł - robienie sobie regularnie zdjęć i pomiarów, np. co pół roku. Wtedy będzie można obserwować nasz progres. Oczywiście na odbieranie odbicia w lustrze może to nie mieć większego wpływu i dalej będzie na się wydawać, że nic nie poszło
Myślę, że to wina za dużej wkrętki w schemat siłowni. Trzeba trochę odpuścić, zluzować poślady i przestać się przejmować centymetrami i tym jak się wyglądamy i może wtedy kiedy nasza głowa zacznie inaczej pracować, my będziemy inaczej postrzegać siebie.

Mi zapaliła się lampka ostrzegawcza po sygnałach z otoczenia/rodziny, czy nawet tak błahych sprawach jak bardzo szybkie wycieranie się jeansów i problem z ich kupnem. Owszem, wielu stąd powtarza tu o wyróżnianiu się spośród tłumu, ale w moim mniemaniu szybko zmienią podejście poza kilkoma jednostkami, które są po prostu stworzone do tego sportu - reszta przez swoje ambicje może zrobić z siebie pokraki. I wcale nie mam na myśli osób bezmyślnie ładujących w siebie koks, bo to można zobaczyć po tak błahych sprawach jak wspomniane przeze mnie spodnie czy trudności w dopięciu koszuli pod krawacik lub skrępowaniu w marynarce (przecież nie podrukuje się marynarek w kształcie litery V). Oczywiście dla osobników typu "noszę dres non stop na 100%" ta granica nie istnieje.

Uważam, że z biegiem czasu zapał słabnie, poza jednostkami ponadprzeciętnymi o których pisałem wyżej (tu na forum też niektórych można do nich zaliczyć - oni powinni robić dalej swoje). Ja osobiście zmieniłem podejście do treningu, a tym bardziej diety już jakiś czas temu, zwiększyłem aktywność w innych sportach i ograniczyłem rozwój fizyczny na rzecz rozwoju w kierunku tego co będę robił a nie jak wyglądał i ile będe miał w bicepsie. Oczywiście nadal trening sprawia mi mega frajdę i całkiem regularny trening nie sprawia mi trudności, ale gdy kumpel zaprosi na piwo, albo jest okazja na wyjście do kina z dziewczyną lub mam coś do załatwienia, albo po prostu zwyczajnie chce mi się spać to chęć treningu i wizja realizowania cud-sylwetki nie ma żadnej siły przebicia.

Przy maksymalnej wadze 111kg rok temu (oczywiście z pewnym tłuszczykiem) czułem się całkiem fajnie, ale całkowicie nieporadnie. Dziś staram się zachować wymiary, i wagę (100kg) na rzecz jakości lub siły. Ewentualna utrata masy jest mi obojętna.

ja zrobiłem sobie fotki na początku i teraz różnica jest wiadomo rzeźby jakiejś extra nie mam ale dla tego że jade na mase potem przyjdzie czas na rzeźbę.
może w tedy jak dojde do tej masy co mam za cel to wtedy moim nowym celem będzie poprawa jakości mięśni (rzeźba) mam taką cichą nadzieje że masa nie zaślepi mnie i nie będę sobie powtarzał że jestem ciągle mały.Czekam na wasze dalsze wypowiedzi bo bardzo mnie ten temat interesuje.
Pozdrawiam i czekam

Dodam coś od siebie :) Jak ktoś wspomniał to jest choroba... Przyznam się bez bicia, że znowu stałem się jej ofiarą, ale ze wzmocnioną siłą... Wcześniej będąc w szczycie formy wiadomo- wstawałem rano, oglądałem się i mówiłem dzisiaj chudo, dzisiaj może być... Zawsze się chce więcej :) Podobnie jak u Ł u mnie otoczenie mówiło ,, ale Ci dupa urosła", z LO ludzie mnie pamiętali jako zakompleksionego chłopca z 30cm na łapie z wagą 60kg , a wbijam po kilku latach mówią ,,Boże Adrian... nawet o sterydy mnie posądzali" a potrafiłem się wyprzeć i powiedzieć jestem mały. Identycznie miał mój partner treningowy... mało tego- mieliśmy podobne obwody i każdy z nas mówił ,, ja mam łąpkę małą, a Twoja to bycza"

Teraz do rzeczy... najwiekszy problem stał się miesiąc temu :) Postanowiliśmy wrócić po półrocznej przerwie, jako fanatyk rowerów spaliłem wszystko co mogłem wyglądałem ponownie jak chuchro. Mija miesiąc, patrzę na stare zdjęcia i mówię kurde chce wrócić do formy bo było dobrze wtedy, a wiem, że jak się to uda to i tak będzie mało. Wczoraj na mieście miałem pierwszy symptom... ,, Nie ściągam bluzy bo po dwóch dniach choroby spadło mi z bica " Nie wiem czy da się temu jakoś zaradzić, ale naprawdę przyznam się bez bicia pamiętam lato jak się chodziło i oglądało w każdym lustrze czy witrynie... do psychologa się nie wybiore !

ja mysle ze Wy macie cos z glowa
ja dzisiaj cwicze jutro moze odstawie i to na kilka lat bez zadnego poodu

mam znajomego 38 lat, wychodzi z domu tylko na bombie

moim zdaniem z latami przechodzi, sa inne wartosci ale, duza grupa przy tym zostaje, chyba do smierci

Edytowany przez SLIN, 15 styczeń 2012 - 19:33 .

Doszedlem do 128-129 kg - ale z tluszczem dosc sporym - mysle ok. 28-30%BF dalej bylem maly.
Tyle ze u mnie wzrost ok. 194 cm wiec zeby koksem byc duzym to tak 140 kg przy dobrym BF typu 12%.
Wiem ze jak waze ponad 120 kg ciezko mi, zle sie z tym czuje, ale jak wspominalem BF% tez byl wiekszy niz zwykle.
Oczywiscie problemem zaczynaja byc ubrania - marynarki mam rozmiar taki, ze jak kupilem garnitur to spodnie byly do tej marynarki na chyba 110-115 w pasie i nawet po zwezeniu u krawca nogawki byly szerokie. Dodatkowo przez wzrost musze kupowac koszule na Big&Tall - bo nawet jak rozmiar znajde to rekaw za krotki, a na brzuchu wisza, a w barkach opinaja.

Wiem ze nigdy nie dobije do takiej wagi, zeby byc olbrzymi - teraz akurat masuje - dokad dojdzie to dojdzie, bede patrzyl w lustro jak zarys tricepsa zacznie znikac to trza bedzie zaczac przycinac wegle.

znajomego 38 lat, wychodzi z domu tylko na bombie

też dobry, agent. Mój stary kumpel jakiś czas temu w furze przed disco woził hantle w bagażniku Stawał zawsze za lokalem, strzelił kilka serii na bica, trica i wbijał dopiero na dyske Dobrze, że takiego stanu ,,umysłu" nie miałem

też dobry, agent. Mój stary kumpel jakiś czas temu w furze przed disco woził hantle w bagażniku Stawał zawsze za lokalem, strzelił kilka serii na bica, trica i wbijał dopiero na dyske Dobrze, że takiego stanu ,,umysłu" nie miałem

Panowie jak Sami widzicie każdy ma swoje opinie spostrzeżenia i rady pod tym kątem i nie jeden czytając wypowiedzi typu to obsesja , choroba może w porę się obudzi i coś zacznie z tym robić na korzyść swojego zdrowia.Wiadomo nadmierna waga przeszkadza w życiu codziennym (np.ubiór) ale i również pod względem zdrowotnym i tu mam do was zainteresowanych prośbę jak by ktoś z was na swoim przykładzie, lub z medycznego punktu widzenia mógł opisać skutki takiego podejścia,do obsesji bycia dużym.
Chodzi mi o psychiczne skutki jak i fizyczne i zdrowotne.
Mam nadzieje że mój temat zainteresował niejednego z was, bo większość z nas nawet nie zwraca sobie sprawy że tego typu problem również go dotyczy.
Pozdrawiam i czekam na dalsze wypowiedzi;)
Ps.co sądzicie o tym żeby ten temat został w podwieszonych?

Panowie jak Sami widzicie każdy ma swoje opinie spostrzeżenia i rady pod tym kątem i nie jeden czytając wypowiedzi typu to obsesja , choroba może w porę się obudzi i coś zacznie z tym robić na korzyść swojego zdrowia.Wiadomo nadmierna waga przeszkadza w życiu codziennym (np.ubiór) ale i również pod względem zdrowotnym i tu mam do was zainteresowanych prośbę jak by ktoś z was na swoim przykładzie, lub z medycznego punktu widzenia mógł opisać skutki takiego podejścia,do obsesji bycia dużym.
Chodzi mi o psychiczne skutki jak i fizyczne i zdrowotne.
Mam nadzieje że mój temat zainteresował niejednego z was, bo większość z nas nawet nie zdaje sobie sprawy że tego typu problem również go dotyczy.
Pozdrawiam i czekam na dalsze wypowiedzi;)
Ps.co sądzicie o tym żeby ten temat został w podwieszonych?

Też chyba to mam, ciągle jest mi mało, tak samo mało jak miałem 30 cm w łapie, tak samo jak teraz przy 40. Nadal mało i mało.

Też chyba to mam, ciągle jest mi mało, tak samo mało jak miałem 30 cm w łapie, tak samo jak teraz przy 40. Nadal mało i mało.

miejmy nadzieje że to nam przejdzie i w porę się ockniemy;)