Zaloguj się
Rejestracja
Siłą mięśni w cukrzycę?
I tak, i nie. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, bo każdy przypadek cukrzycy (różny ze względu na typ choroby, wiek chorującego, płeć, wagę, pracę, a nawet charakter), tak jak i każdy przypadek kulturysty (różny ze względu na typ budowy ciała, predyspozycje, warunki zewnętrzne czy suplementy) jest inny. Jeśli zestawimy te dwie okoliczności – chorobę i chęć profesjonalnego budowania mięśni, różnorodność jest podwójna, a z nią ilość pytań dotyczących tego problemu.
Biorąc pod uwagę obecne zalecenia dotyczące codziennego stylu życia osób chorych na cukrzycę i kulturystów, są one często bardzo zbieżne. W obu przypadkach zaleca się ruch na świeżym powietrzu, częste, ale nieobfite posiłki, niskosodową dietę złożoną z delikatnych białych mięs o niskiej zawartości tłuszczu, ryb, warzyw, owoców i pełnoziarnistego pieczywa. Wydawać by się zatem mogło, że kulturystyka jest wręcz stworzona dla cukrzyków. Faktycznie, zdrowy i jako taki „kulturystyczny” styl życia skutecznie pomaga troszczyć się o kondycję, sylwetkę i wspomaga w walce z cukrzycą, zwłaszcza w przypadku chorych na cukrzycę typu 2. Jednak na ten typ cukrzycy, jak wiemy, zapadają w większości przypadków osoby starsze, które ów zdrowy styl życia, abstrahując od jego walorów terapeutycznych, traktują najczęściej jedynie jako formę rekreacji.
Profesjonalnym uprawianiem kulturystki, w którym bycie fit jest często zaledwie elementem tak stylu bycia, jak i pracy, zajmują się z reguły ludzie młodzi, częściej cierpiący na cukrzycę typu 1. W tym przypadku długie godziny na siłowni i bardzo intensywne wyczyny ze sztangami mogą przynosić diabetykowi nie profity, a zagrożenie. Kulturystyka to dla naszego organizmu w ogromnej mierze żonglowanie hormonami. Ważne zatem, by gospodarka hormonalna działa bez zarzutu – jak jednak zadbać o to, jeśli jeden z nich, niekiedy najważniejszy, szwankuje lub co gorsza nie ma go w ogóle? Nie ukrywajmy, problem jest duży i niestety czasami pozostaje bez rozwiązania.
Cukrzyca vs. kulturystyka
W cukrzycy walka toczy się pomiędzy zbyt niskim a zbyt wysokim poziomem glukozy we krwi. Jak przekłada się ona na organizm kogoś, kto chce zawodowo zajmować się kształtowaniem mięśni? Zbyt niski poziom cukru powoduje szybie zmęczenie spowodowane brakiem energii do wykonywania intensywnych ćwiczeń, na których przecież prawie wyłącznie opiera się kulturystyka. Brak energii to brak wysiłku (który wpływa na postępy w przyroście masy) i w konsekwencji brak rezultatów. Jednocześnie, restrykcyjnie określoną miarą kalorii, jakie ćwiczący może przyjmować w ciągu dnia, a tym samym skutecznością treningu może zachwiać terapeutyczna konieczność przyjmowania przez diabetyka większej dawki węglowodanów.
Z drugiej strony, zbyt wysoki poziom cukru we krwi i niski poziom insuliny to znak, że organizm nie ma siły, by przetransportować cukier do komórek mięśni i w odpowiedzi na intensywne ćwiczenia i potrzebę dożywienia uwalnia do krwi jeszcze więcej glukozy z wątroby. Co więcej, choć poziom cukru jest wysoki, organizm cukrzyka-kulturysty w trakcie ćwiczeń odbiera taki stan rzeczy jako głód i „zagarnia” wszystko, co jest w jego „zasięgu”, by głód ten zaspokoić. To oznacza, że choć na pierwszym miejscu jest oczywiście tłuszcz, to jednak nasz organizm nie pogardzi też białkami. W efekcie pozbywamy się naczelnego budulca mięśni i choć możemy chudnąć, tracimy też atletyczną sylwetkę. Problem może być też z tym, by z efektów ładnej sylwetki w pełni skorzystać, choćby na zawodach. Węglowodany mają tendencję do łączenia się z wodą, a zatem cukier zgromadzony poza komórkami mięśni też ją tam zatrzyma, zamiast należycie uwypuklić wyrzeźbione muskuły. Taki kulturysta zawsze będzie wyglądał gorzej od rywali. A przecież nie o to chodzi.
W cukrzycy walka toczy się pomiędzy zbyt niskim a zbyt wysokim poziomem glukozy we krwi. Jak przekłada się ona na organizm kogoś, kto chce zawodowo zajmować się kształtowaniem mięśni? Zbyt niski poziom cukru powoduje szybie zmęczenie spowodowane brakiem energii do wykonywania intensywnych ćwiczeń, na których przecież prawie wyłącznie opiera się kulturystyka. Brak energii to brak wysiłku (który wpływa na postępy w przyroście masy) i w konsekwencji brak rezultatów. Jednocześnie, restrykcyjnie określoną miarą kalorii, jakie ćwiczący może przyjmować w ciągu dnia, a tym samym skutecznością treningu może zachwiać terapeutyczna konieczność przyjmowania przez diabetyka większej dawki węglowodanów.
Z drugiej strony, zbyt wysoki poziom cukru we krwi i niski poziom insuliny to znak, że organizm nie ma siły, by przetransportować cukier do komórek mięśni i w odpowiedzi na intensywne ćwiczenia i potrzebę dożywienia uwalnia do krwi jeszcze więcej glukozy z wątroby. Co więcej, choć poziom cukru jest wysoki, organizm cukrzyka-kulturysty w trakcie ćwiczeń odbiera taki stan rzeczy jako głód i „zagarnia” wszystko, co jest w jego „zasięgu”, by głód ten zaspokoić. To oznacza, że choć na pierwszym miejscu jest oczywiście tłuszcz, to jednak nasz organizm nie pogardzi też białkami. W efekcie pozbywamy się naczelnego budulca mięśni i choć możemy chudnąć, tracimy też atletyczną sylwetkę. Problem może być też z tym, by z efektów ładnej sylwetki w pełni skorzystać, choćby na zawodach. Węglowodany mają tendencję do łączenia się z wodą, a zatem cukier zgromadzony poza komórkami mięśni też ją tam zatrzyma, zamiast należycie uwypuklić wyrzeźbione muskuły. Taki kulturysta zawsze będzie wyglądał gorzej od rywali. A przecież nie o to chodzi.
Dieta odżywki..
Dla zdrowych kulturystów pomocą w osiąganiu optymalnych wyników treningu i w pełnym wykorzystywaniu predyspozycji ciała są bez wątpienia odżywki. Sprawa nie jest tak prosta w przypadku diabetyka. Trudno rozważyć, który z setek dostępnych na rynku preparatów nie przyniesie szkód. Niestety nie ma takich, które byłyby jednoznacznie wskazane. Stosowanie suplementów, nawet przez osoby zdrowe, wymaga rozważenia m.in.: różnych indeksów glikemicznych w diecie, czasu rozkładu preparatów i ich wchłaniania. Konieczność przyjmowania insuliny w kuracji w gruncie rzeczy uniemożliwia właściwą suplementację i trening na tzw. „masę”, bo już sam ten hormon jest w kulturystyce tak znany, jak i bardzo „kłopotliwy”. Dlaczego? Insulina wywiera największy wpływ na metabolizm węglowodanów, białek i tłuszczy i jest jedynym hormonem zwiększającym przyswajanie, działającym anabolicznie i jako taka, w kontekście kulturystycznych aspiracji osób zdrowych, zwiększa przyrost siły i masy. Jeśli jako cukrzycy zaczniemy stosować ją zarówno w celach terapeutycznych, jak i po to, by przybierać na masie mięśniowej, możemy wpędzić się w nie lada kłopoty. – Zdrowi kulturyści stosują insulinę jako środek o potężnym działaniu anabolicznym. Liczne są opisy ich hospitalizacji nie tylko z powodu hipoglikemii, ale także śpiączki cukrzycowej. Kulturysta diabetyk takich powikłań na pewno nie uniknie. Stosowanie przez osoby z cukrzycą typu 1. różnego rodzaju suplementów jest obarczone dużym ryzykiem. Należy przy tym pamiętać, że, jak wykazały badania, około 14% dostępnych na rynku suplementów zawiera tzw. „zanieczyszczenia”, a więc substancje nieuwzględnione w podawanym przez producenta składzie –podkreślaprof. dr hab. Marek Mędraś z UM (Katedra i Klinika Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami) i AWF we Wrocławiu.
kulturystyczne dylematy
Biorąc pod uwagę wszystkie te zależności, możemy bez wątpienia stwierdzić, że ćwiczenia typu bodybuildingprzyspieszają (i to niebezpiecznie) częstotliwość wahań niskich i wysokich poziomów cukru i pracę hormonów – zatem ćwicząc w ten sposób, nie dość, że musimy dbać o to, by trening był efektywny, to jeszcze (a raczej przede wszystkim) musimy troszczyć się o nasze zdrowie i życie. Patrząc na problem z tego punktu widzenia nie dziwi fakt, że większość specjalistów radzi ograniczyć ćwiczenia do rekreacji.
Kulturystka jest dyscypliną sportową, która wiąże się z określonym stylem życia i kształtowaniem sylwetki ciała, co samo w sobie jest już bardzo trudne – dodaje prof. Mędraś i zaznacza: Zajmują się nią głównie ludzie młodzi i jeżeli cierpią na cukrzycę, to jest to zwykle typ 1., który wymaga w leczeniu dużego zaangażowania terapeutycznego i stosowania insuliny. Jeżeli jeszcze dodatkowo do tej „kłopotliwej sytuacji” dołączy się znaczną aktywność fizyczną (w postaci treningu, a więc zwiększanych obciążeń fizycznych ) i restrykcje dietetyczne, to leczenie stanie się bardzo kłopotliwe. Najprawdopodobniej taki człowiek, nawet dobrze wyedukowany w zakresie diabetologii, nie poradzi sobie z tym – pomóc mógłby osobisty diabetolog i dietetyk, co w praktyce jest mało realne. Prywatny trener kulturystyki absolutnie nie wystarczy.
Zalecenia dla potencjalnych kulturystów, którzy cierpią na cukrzycę nie są zbyt pomyślne. Nie możemy jednak wykluczyć, że sukcesy w tym sporcie są dla nich możliwe. Jeśli bowiem mamy możliwość skorzystania z „pakietu kontrolnego” w postaci opieki ekipy diabetologów, dietetyków i trenerów, i przede wszystkim jeśli mamy predyspozycje, które nie dość, że decydują o tym, że szybko i dobrze reagujmy na treningi kulturystki naturalnej – niewspomaganej jakimikolwiek odżywkami (czyli w pełni drugs-free), to jeszcze współgrają z naturalnym rytmem kuracji cukrzycowej – powodzenie może być w zasięgu ręki. Nikt nie zaprzeczy, że znane są takie przypadki.
WARTO PRZECZYTAĆ TEN ARTYKUŁ, dla cukrzyków na pewno nie są to zbędne info :) pozdrawiam
Wróć do góry
